Nasz kotek Whiskas mieszka z nami od 2 lat i oczywiście od tego czasu jest najważniejszym domownikiem. Od samego początku rozpieszczany i traktowany jest po królewsku. Nie ma co ukrywać, że jestem urodzoną kociarą.
Od kiedy jestem w ciąży od razu zaczęłam szukać informacji jak przygotować kociaka na pojawienie się dziecka. Nie chce, aby Whiskas w jakikolwiek sposób poczuł się odrzucony.
Pomysłów znalazłam bardzo dużo i najbardziej odpowiednim wydał mi się sposób przetestowany przez pewną dziewczynę. Otóż na jakieś 3 miesiące przed porodem, w jej domu pojawiła się lalka, która miała dać do zrozumienia kocurkowi, że jeszcze trochę i w domu będzie nowy lokator. Lalka była przez nią noszona, mówiła do niej, a w późniejszym czasie kładła ją do łóżeczka i oczywiście pilnowała, by kot nie wskakiwał do niego. Cały czas byłam przekonana, że właśnie w taki sposób nastawię Whiskasa na pojawienie się Lilii, ale ostatnio zaczęłam mieć wątpliwości, czy chodzenie z lalką faktycznie coś da. Kot przecież odróżni sztuczną lalę od żywego dziecka.
Niedawno natrafiłam na artykuł w gazecie, w którym napisane było, że wystarczy przynieść ze szpitala ubranko, które dziecko miało na sobie, by kociak je obwąchał i zapamiętał zapach. Kiedy przywieziemy dziecko do domu, zwierzak rozpozna zapach dzidziusia.
Dodatkowo wyczytałam (i już przetestowałam), że koty bardzo nie lubią zapachu skórki od pomarańczy. Kiedy wstawimy już łóżeczko do sypialni, włożę do niego kilka skórek, by zniechęcić Whiskasa do wskakiwania, bo na pewno będzie przekonany, że łóżeczko zostało przyniesione właśnie dla niego.
Połowa już dawno za nami, jak ten czas leci. Ostatnie tygodnie mijają mi naprawdę szybko, ale to nawet lepiej. Podobno ostatni miesiąc bardzo się wydłuża i ciągnie. Zobaczymy, jeszcze trochę i sama będę mogła się przekonać.
Nasze dziecko jest bardzo aktywne i są dni kiedy czuje ruchy cały czas. Kilka razy zdarzyło się, że fikołki odczułam dość boleśnie i mam nadzieję, że kopnięcia nie przybiorą za dużo na sile.
Ciąża cały czas przebiega prawidłowo. Wszystkie wyniki mam w normie. W połowie 24 tygodnia miałam robione USG anatomiczne i dziecko było dokładnie zbadane. Na całe szczęście, wszystko jest w porządku. Narządy są odpowiedniej wielkości i rozwijają się tak jak powinny. W mózgu także nie wykryto żadnych nieprawidłowości, a rączki i nóżki są odpowiedniej długości i mają po 5 paluszków. Wszystko jest tak jak być powinno. Nie ukrywam, że po badaniu poczułam ogromną ulgę.
Na USG dowiedziałam się również jaka jest płeć. W maju na świat przyjdzie Lilia Estera, nasza córeczka.
Za nami kolejne tygodnie. Tygodnie kiedy czuję się wspaniale, a co to mdłości to śmiało mogę napisać, że nie pamiętam. Mimo, że to dopiero połowa ciąży to chyba mogę już stwierdzić, że znoszę ją naprawdę dobrze. Przynajmniej biorąc pod uwagę to jak czuły się moje koleżanki. Oczywiście wiem, że razem z rosnącym brzuszkiem będzie coraz ciężej ze wszystkim, ale damy radę.
Na przełomie 17 i 18 tygodnia szybko wybił mi się brzuszek i wystraszyłam się, że to już pójdzie w takim tempie. Na szczęście zwolnił, ale daję sobie jeszcze maksymalnie 4 tygodnie i przerzucam się na spodnie ciążowe. Głównie noszę biodrówki, w które mogę się dopiąć. Spodnie zapinane w pasie już zostały odłożone.
Pierwsze ruchy? Poczułam "coś" 1 stycznia, ale nie byłam pewna czy to już faktycznie ruchy dziecka. Dokładnie tydzień później nastąpiła powtórka i już byłam pewna :). Cudowne uczucie.
Chciałam pisać więcej i częściej, a tu znowu taka długa przerwa. Teraz już nie będę się nastawiać na częstsze pisanie, bo widzę, że to nie wychodzi. Po prostu postaram się to robić. W głowie mam pełno pomysłów na ciekawe posty, czas je w końcu zacząć pisać.
Aktualnie jestem w 17 tygodniu (jak ten czas szybko leci). Zaszło trochę zmian, ale najważniejszą jest to, że ustąpiły mi mdłości. Znacznie za to zwiększyła się moja senność i prawie w każdy dzień muszę ucinać sobie popołudniową drzemkę. Oczy same mi się zamykają, a nogi prowadzą do łóżka.
Maleństwo rośnie już coraz bardziej i ciężko mi się zaczyna dopinać w niektóre spodnie, a inne już mocno cisną, więc pewnie niedługo odłożę je wszystkie na jakiś czas.
Ostatnią wizytę u mojego lekarza miałam 5 grudnia i wszystko jest jak w najlepszym porządku. Największą przyjemnością było dla mnie oglądanie na obrazie USG, naszego dzieciątka, które było niezwykle aktywne. Już nie mogę się doczekać kiedy pierwszy raz to poczuję.
Ja naprawdę jestem w ciąży? Często w myślach zadaję sobie to pytanie, bo tak naprawdę zdarza mi się o tym po prostu zapominać. Sama nie wiem, czy to dziwne, czy jak najbardziej normalne. Kiedy cały dzień czuję się dobrze, a fizycznie też jeszcze tej ciąży po mnie nie widać, zdarza mi się zatracić i zabrać za coś czego nie powinnam robić.
Obecnie jestem w 14 tygodniu ciąży, czyli nareszcie zaczął się dla mnie ten upragniony II trymestr, w którym podobno jest tak cudownie. Zobaczymy jak to będzie u mnie. Bardzo chciałabym mieć trochę więcej energii i nie być ciągle taka nieobecna (choć po części pewnie pogoda za oknem ma na to wpływ). Będę ogromnie wdzięczna jeśli któraś z Was, która była lub jest na tym etapie napisze mi, czy faktycznie jest jakaś poprawa. Moje mdłości pomału zaczynają ustępować i dokuczają mi już tylko późnymi wieczorami, niestety co wieczór, ale nie narzekam na to zbytnio, bo jednak cały dzień czuję się dobrze. Poza tym uważam, że u mnie jest z tym naprawdę nieźle. Nie ma co, trzeba pamiętać, że zawsze może być gorzej.
Z racji, ze nie posiadam prawa jazdy, a teraz jest na to ostatni dzwonek, postanowiłam jakiś czas temu zapisać się na kurs. Zaczynam się zastanawiać, czy dobrze zrobiłam, bo nie ma co ukrywać, że początkujące jazdy są bardzo stresujące i nie wiem jak to wpłynie na dziecko. Mam nadzieję, że nie będzie w przyszłości małym złośnikiem i, że rozwój mojej ciąży na tym nie ucierpi.
Od kiedy podjęłam decyzję o prowadzeniu bloga byłam pewna, że często będę dodawać nowe posty, ale wcale nie jest tak łatwo. Trzeba mieć co napisać i jeszcze sensownie to skomponować, ale myślę, że idzie mi coraz lepiej i notatki będą się pojawiać częściej.
