KIEDY TWOJE DZIECKO CIĘ NIENAWIDZI

08:19:00 alinadobrawa 7 Comments

Mimo, że Lileczka jest ze mną i tatą bardzo związana to przychodzą takie momenty, że po prostu nas nienawidzi. Tak, nienawidzi, bo napisać, że jest zła to w tym przypadku, zdecydowanie za mało.

Przychodzi czas na drzemkę. Widzę to, małe czerwone oczka, ciepłe dłonie, marudzenie. To ewidentne znaki, które mówią za Lili, że pora się położyć. Kiedy ją pytam oczywiście dostaje odmowną odpowiedź, ale wiem, że muszę ją położyć. Moment kiedy zanoszę ją do łóżeczka jest dla niej jednym słowem traumą.

Podobnie jest kiedy nie pozwolimy na coś. Lilia nie rozumie jeszcze tego kiedy tłumaczę jej, dlaczego na coś nie pozwalam. Chce mieć to coś i koniec, w tym momencie nic więcej się dla niej nie liczy.

Takich sytuacji jest oczywiście więcej, szczególnie teraz kiedy dodatkowo przechodzimy przez bunt dwulatka (o buncie do przeczytania: TUTAJ). Złość jest teraz zdecydowanie bardziej nasilona niż jeszcze z rok temu.
Pierwsze takie zachowanie Lili wobec mnie, zwaliło mnie z nóg. Nie mogłam uwierzyć, że moje dziecko patrzy na mnie z taką złością, że krzycząc próbuję się uwolnić z moich objęć. Mimo, że dla dzieci w tym wieku, w jakimś stopniu, normalne jest takie zachowanie i taka reakcja na zakazy to nie ukrywam, że mi jako mamie jest ciężko. Nie lubię tych momentów płaczu i gniewu na mnie. Smutno mi choć wiem, że zaraz i tak będzie dobrze.

Co robię w takich sytuacjach? Może w zasadzie czego nie robię. Nigdy się nie śmieję i nie ignoruję. To chyba najgorsza reakcja rodzica na takie zachowanie dziecka, a niestety bardzo często właśnie tak się mama, czy tata zachowują. Wydaję nam się, że płacz z powodu pójścia na drzemkę jest tylko wymysłem i śmieszy nas to, co okazujemy dziecku przy okazji mówiąc, że jest złe i niedobre, że ma przestać się tak zachowywać.

Wyśmianie dziecka w takim momencie to najgorsze co możemy zrobić. To co dla nas jest błahostką, dla malucha jest w pewnym stopniu tragedią. Dziecko do pewnego wieku nie rozumie, że jest pora na spanie, czy czegoś na co ma ochotę mu akurat nie wolno.

W naszym przypadku każdy taki atak histerii i pełnego znienawidzenia mnie przez Lili, ratuję byciem obok. Mimo, że czasem Lila robi wszystko by ode mnie uciec, nie pozwalam jej. Mówię i tłumaczę jej co i dlaczego się stało, dlaczego tak musi być, daję jej do zrozumienia, że jestem, że chce ją przytulić. Pomaga i po chwili już jest w moich ramionach.

Teraz póki Lilka jeszcze nie wszystko potrafi zrozumieć, jest dla nas rodziców naprawdę ciężki czas. W tym małym człowieku jest tyle emocji. Od pozytywnych po negatywne, czasem mieszanka wybuchowa :).

7 komentarzy:

Anula5 sierpnia 2015 08:38
Ojj u nas tez bunty się zaczynają! Wystarczy czegoś zabronić, nie dać (np telefonu), spojrzeć krzywo, odłożyć z rąk na podłogę, jest Taaaki wrzask, krzyk, płacz, rzucanie się na podłogę... Masakra! A mały ma dopiero 16mcy! To co będzie za 10mcy? Jak będzie po 2urodzinach?!?? Aż się boję myśleć...

www.swiat-wg-anuli.blogspot.com
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Katjuszka5 sierpnia 2015 21:09
U nas na razie jest w miarę spokojnie, chociaż boję się tego pisać! Z Majuszką można się dogadać, wytłumaczyć, chociaż są takie sytuacje gdzie jest to bardzo trudne. Z kolei spanie to przyjemność, Maja ni z gruchy ni z pietruchy o 11 - 12 mówi, że chce spać, idzie do łóżka i śpi. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown5 sierpnia 2015 21:28
Dużo cierpliwości Wam życzę. Buziaki
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Turkusowa6 sierpnia 2015 21:34
Ja się staram takimi napadami nie przejmować. Bywa czasem ciężko, bo bunt u synka trwa w najlepsze, ale jakoś to leci. Byle do osiemnastki ;-)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi